YAVAŞ YAVAŞ ÖLÜYORUM.....

Yürürken yokluğa… 

Gecenin en yetim saatleri…. 

Ve şehir tüm ışıklarını yok oluşa kapatıyor dirhem dirhem, 

Ben siyaha birazda geceye çalan odamda, 

düşüncelerimin korsan yürüşündeyim, hüznün sessizliğinde.. 

Baştan aşagı kelimler dökülürken bedenimden, beynim düşünür tüm acizligiyle 

VE..... 

ayaklarım yürümeye başlar, griye birazda siyaha çalan daracık odamda….. 

Yüzümü tırmalarken suskularımın ezikliği, 

Sırtlanır aciz bedenim küçük intiharlarımı tüm soğukluğuyla 

ve baştan aşagı kırmızılıklar 

dökülür damarlarımdan, soğukluğunda kalırım hayatın, tam ortasında….. 

DÜŞÜYORUM..... 

Yeşile birazda maviye çalan odamda…. 

Adım adım çırılçıplak düşüyorum 

ciğerim nikotin tutukluğunda 

biliyorum bu 

SON..... 

duman kırmızıya çalacak belkide orda kalacak… 

Düşünürken ölüyorum, en intihar yerindeyim aklımın… 

sonradan gelen beş para etmez mutluluklar gibi, sonradan gidiyorum…. 

Bir oda dolusu çığlık içersinde.. 

ah!! bir uzansam şu pencereye, haykıracak ne çok şeyim var oysa… 

ah bir kalksam… 

Hayat artık sana susuzluğunda susuyorum ve şimdi çok 

UZAĞIM..... 

Artık kalem avare kağıdın üstünde, kağıt kaleme soğuk, kalem kağıda 

ve bende bu savaşın tam orta yerinde,can çekişiyorum kimin umurunda… 

dipteyim ve artık suya yazıyorum.. 

Bulanıklığında bölüyorum hayatı 

’’VE O AN GELİR.....

paldır küldür yıkılır tüm bulutlar’’ göz uçlarımda 

ve uzaktan o çok sevdigim şarkı gelir konar dilimin ucuna; odam kireç tutmuyor.. 

odam ellerimden de tutmuyor düşlerimden de.. 

klasik bir film şeridi eskiliginde kalıyorum yaşamın, 

 beynim iflas etmeden gözlerim kapanmaya başlıyor 

Ölen pişman ölürmüş ama çok geç…. 

düşüyorum ve burda ölüyorum, hayatın tam orta yerinde 

YAVAŞ YAVAŞ ÖLÜYORUM.....

sen yoksan